مطابق آیین نامه ایمنی کار در ارتفاع، هر کار یا فعالیتی که موقعیت انجام آن، در ارتفاع بیش از ۱.۲ متر نسبت به سطح مبنا انجام گیرد کار در ارتفاع نام داشته و اولین سطح زیرین جایگاه کار  یا سکوی کار در ارتفاع، که بصورت ایمن گسترش یافته است را سطح مبنا گویند.

عملیات کار در ارتفاع بدلیل ریسکهای خاص ناشی از سقوط توسط هر کسی قابل انجام نبوده و می بایستی توسط اشخاص ذیصلاح صورت پذیرد.  حفاظت از سقوط در عملیات کار در ارتفاع نیز به مجموعه تدابیر و اقداماتی اطلاق می گردد که به منظور پیشگیری از سقوط یا کاهش عوارض و صدمات ناشی از آن انجام می‌شود.

براساس آیین نامه ایمنی کار در ارتفاع، سه روش ایمن جهت انجام این عملیات وجود دارد که انجام عملیات کار در ارتفاع می بایستی با یکی از موارد زیر به صورت منطقی انطباق داشته باشد:

الف ـ سامانه محدودکننده:

سامانه‌ای است که از قرارگیری فرد در وضعیت سقوط جلوگیری می‌کند و به دو شکل عمومی نظیر، نرده حفاظتی و فردی شامل نقطه اتصال، لنیارد و کمربند حمایل بند کامل بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ب ـ سامانه متوقف کننده:

سامانه‌ای است که با استفاده از تجهیزات مناسب، در صورت انجام سقوط، با جذب انرژی ناشی از سقوط باعث کاهش شدت صدمات و جراحات وارده به عامل کار در ارتفاع کار می‌گردد. که به دو شکل فردی شامل،کمربند حمایل بند کامل بدن، طناب ایمنی و نظایر آنها و عمومی مانند تور ایمنی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ج ـ دسترسی با طناب:

 این روش شامل دو سامانه ایمن مجزا می‌باشد: یکی به عنوان طناب دسترسی و دیگری تحت عنوان طناب پشتیبان عمل می‌نماید که شامل، کمربند حمایل‌بند کامل بدن همراه با وسایل دیگری برای صعود و فرود به جایگاه کار، و یا از آن و نیز موقعیت استقرار مناسب استفاده می‌شود.